Сен дедім ғой!жанымсол сен дедім!
Сенсіз өткен күндерге сенбедім!
Арайлап атқан бозарған ар танға?
Қараумен көзімді қыяға сермедім.
Бозарып батқан үнсіз кештерге де?
Сен деумен өзім,көзімді ілмедім!
Ілмедім,сен маған көңіл бөлмедің!
Қаратып күнде,азап та,мазақ қып! Сенің,мына өмірде болдым ермегің.
Ермедің,сен маған әтең келмедің,
Сөзіңмен алдап,жүрегіңді бермедің.
Қол создым да,мына жерден аспанға?
Армандауды да,жалғыз маған үйретің.
Қолымда жетпей,шексіз көк аспанға?
Жұлдызбен мен,сырласуды жөн көрдім!
Еріксіз шегі,мынау сансыз жалғанда
Шөлдедім жаным,жалғыздықтан шөлдедім!
Ақ жауын боп,борап кеп,басшы шөлімді?
Шөлдегі,жалғыздықпен күрескен жанымды?
Құлатпай құздан,тыныш жаным жүрмедің
Сен дедім ғой жанымсол сен дедім!
Сенсіз тұманға да өзім кіргенім,
Амалын тапай,мен жалғыз қайғырған,
Түрімді сен,кеп бір өзің көрмедің.
Білмедің сен,барін өзің білмедің,
Сен бірақ,ешқашан маған сенбедің!
Нуртас Абилов Болатұлы
