Қатыгез болған ажалдан хабар келсе,
Кеудемдегі жүрегімді жұлыпта таста.
Мен сені сүймеймін деп шаман кесе,
Жазып қойшы сен моламдағы көктасқа.
Сен үшін күнім жоқ қой бір ақ тыйын,
Менің жүрегім өледі ғой қаламгерше,
Сенің жүрегің өледі ештене сезбестен.
Сені сүймеймін дейсің ғой бірақ кейін,
Молама сен келмей көрші шамаң келсе.
Ақын жандардың барлығы өлген кезде,
Өз сүйгені жүрегіменен тұншықпайма?
Төрт қабырғалы моламды көрген кезде,
Жыламай көр жанарыңнан жас шығармай.
Шамаң келсе басқамен жүр құлап күліп,
Жабықанда жаным моламның басына кел.
Қабірімнің басында жалғыз жылап тұрып,
Мен сүйген сәтерімді сен еске алмай көр!!
Көңілімді бұл кундері қайғы күдік басты,
Сенімсіздіктер жаныма-ау жолдас болды.
Қасқайып тұрған үн қатпаған көктасымды,
Шамаң келсе жібітіп қайта сүйгізіпте көр.
Тағдыр осындай қасіретті саған сыйға берсе,
Түсініп білерсің мына адал таза жүректі.
Қадірімді өлген соң қайтесің шамаң келсе,
Қадірімді біл жаным ау тірі жүрген кезде?
Бәлкім сен күнім мүлде келмесің кабіріме,
Міндетті емесің ғой күнім ау сен ешкімшге?
Қабір түгілі қазір жетпей жүрсің қадірімме,
Мен сен үшін өмірде тірі өлік емеспін бе??