Не жазарымды,жазбасымда білмеймін,
Айтеуір мен,қырда өскен гүлдеймін!
Солып қалған сусындаған күндеймін!
Сусұрап шөлдеген шөлитегі құмдаймын
Жазар хатым міне,осы тыңдасаң сен!
Хатын іші толған сыр,ұға алсаң сен!
Мылқау болмай жүрегімен тилдесең сен!
Айтпай-ақ,өзің сырыменен бөлісең сен!
Хатым осы!жазарым,бітпес сыңарым осы!
Досым болған,сырласқан сырымда осы!
Әнімде осы!мұңдасқан жүрегімде осы!
Сезімім осы!жабырқаған түрімде осы!
Түрімде осы,ен сонғы хатымда осы
Берерім осы,жазар қаламым талмасын!
Қарай-қарай?үмітім менің,шаршамасын!
Білмеймін!сонғы хатым осы білетінім!
Жаза алмай жүрген,жырымда білетінім!
Білетінім сені күтіп жатқам түндерім!
Ұйқысыз өтіп жатқан амалсыз кештерім!
Беймалім кеш!тағы да,мене,қараңғы түн!
Неге үнсіз ғана,жылайды мұңлы жүрегім!
Айтушы едің,айтқан сөздеріңе алдандым,
Мендағы өлең ді өрнектеумен сандалдым.
Қош енді жаным,сонғы хатым осы ардағым,
Өшпес шамым,тірегім де болған арманым,
Жүрегімде болған,жаным болған сыңарым,
Тепкілейді де,жүрегім тосады ғой сағына
Сен ойлама шынымен ақ жалғыз мына өмірде
Осы хатпен сенен,мангіге қоштасты деп!!
Нуртас Абилов Болатұлы
