Қаншама болды түсіме,сен енесің.
Хат жазамын еріксізден қыйналып!
Ішімдегі,шерімді өзгеге шығарып,
Отырамын кәрі ағашқа сыр айтып.
Сен емесің күнім барлығына кіналы?
Мен деген,ғашықтықпен жүрмін әлі!
Сені мүлдем ұмытам деп ойламаймын,
Сағынып жүргенде, жүрегіп зар жылап.
Себепкерсің,осы сонғы хатты жазудың,
Сен түгілі мен,жазуға қолым бармайды,
Ызамен тұрып,жаздым міне ақ парақа?
Сынғыр күлкіңді,қылығыңды сағындым,
Еркелеген сәтеріңді күнім сағындым,
Айта берсем,жырым бітпес от жалын....
Сені ұмытыршы деп мен өзім Құдайға?
Ақылымнан алжастыруды мен сұрадым!
Мына сурет қалсын менде бағалы затай!
Жырта алмаймын,соныда ұқшы қарағым.
Кешір мені! сені мұңайтпауды мына мен,
Ен бірінші мақсаттым ғой,деп санап ем!
Енді барі кеш, өткен күнің жанарында?
Қалды емеспе,менің сүйген арманымда?
Хатарынды күтіпте жүрмін содан бері,
Сағынып кеудем,сағыныш болған шақтарда
Дамылдап мен отыра алмаймын бақтарда?
Сен айтқан сөздеріңе де мен сенбедім.
Енді қайтып, біз жолықпаймыз дегенде?
Өкініштен жылапта, жіберді жүрегім.
Сен бөтенсің,маған енді жат адамсың.
Өзгемен жүре бер, сайрандап шатанып.
Қуаныштан мендегі сезімді отқа тығып.
Мейлі өтер, күнім қайғыменен,сырласқан.
Жүрегім жазылар қайғыменен достасқан.
Сүйемін деп, алдына барып ақталғаным,
Өзіңсіз күнім, бір минутта тұралмағаным.
Ақ қағазға жазған сағыныштан мұңымды,
Мендегі мұңды рас,енді жүрегім түсінер.
Өмір сүрем мен, әтең жүректің күшіменен,
Мен бейбақпын,бақытын тосқан кемеде??
Көрмедім ғой! мен,толқын әкеген кемемді.
Ерекше болып атқызған бүгінгі танымда?
Саған деп,өсірген раушан гүлім солыпты.
Біз екеуміз, алаңсыз қыдыратын бақшада?
Барлық жандар кездесетін болыпты да,
Біз екеуміз ғана отыратын орындықта?
Өзгелер отырып,сыр шертетін болыпты.
Көз жанарымнан тамшылаған татті мұң,
Татті мұңым менің, саған деген сезімім.
Бөтелкеге салып, осы мұңлы хатымды,
Лақтырып жібердім теніздін ортасына?
Қоштасамын мен дағы сенен арылып,
Бұл күндерімді санамнан мен, өшіріп.
Екеумізден қалып қойған,мұңлы естелік.
Саябақта қыдырып жүр ол сандалып....