Қыйнайсын тек,жүректі қуантпайсың!
Мұнайғанда көре тұра,жұбатпайсың!
Қажығанымда сені ойлап әлі күнге?
Біле тұра үндемейсің,тілқатпайсың!
Жанып тұрған жанымды ау?шығарасың!
Солып қалған ақ гүлдердің жарасың!
Сағындырып маған өзің,ұсынасыңда!
Қалам алып та,сен деп тан атырып,
Жазғандарымды ау өзіме сыйлайсыңда?
Жүрек байғұс ғашықтықты көпті көре!
Қажып әбден бүгінге де жеті міне!
Үндемейсің неліктен сен,әлде сен!
Күманың барма сезімнің пәктігіне?
Мойындамайсын да,жайда қарамайсың!
Қарамай!жүректі азаптап жаралайсың!
Адам боп мына өмірге келген соң!!
Надан боп мына өмірден кетпейінші!
Бері кел;жеткің келсе шындығына?
Құм аралас алаңқайда пенде қайда?
Жырымды оқып та қуанар адам болса?
Ол сен емесің, ал сен оқымайсыңда!
Парақтарымды ашып өзің бір үңіліп!
Шынымен бір күні қарап қалмайсыңба?
Сезімімнің жасырылған сыры мұнда?
Құлыптаулы жүрегіңдіде ұсынасыңда.
Кілтін таппай зарығып қарап тұрып!
Бір жұлдызды өкінішпен ағыздымда!
Не айтамын мен де саған не айтам,
Жүрегімнің мұңын түсінсең болғаныда?
Басынды қойып кеудеме жаймен ғана,
Жүрегімнің сендеп соқан үнін тыңда?
Сарғайған жүрек сарылып сені тапай!
Жападан жалғыз кеудемде қарайыуда?
Нуртас Абилов Болатұлы
