Сезбейсің ғой! сезбейсің, сен мені,
Көрмейсің ғой! мына мендегі керемет сезімді
Сүймейсің ғой! мына мендегі керемет жүректі,
Нап назік, мендегі мынау жай күйді.
Неге бұлай, тағдыр қыйнайды кеп!
Неге өмір, жауратады мені кеп!
Шын ғашықпын! шын ғашықпын! сол адамға.
Қарақатай көзіңе жузім қадалғанда.
О таңірім! неге сонша мені азапқа саласын кеп!
Көп беді, менен сенен сұрағаным.
Шын ғашықпын! шын ғашықпын! несіне жасырамын,
Көнілім бар! несіне сұқтанамын,
Сұқтанып, жаным жүр ғой қарауменен
Сырымды айтайын деп, ақ қағазды алдым тағы
Сүйдім сені, асылым еркемсің ғой!
Таңертен ұйқысыз таңды артырар, күнімсің ғой!
Жаным сені, ешпір жанға қыймаймын.
Сені көрсем мына алемге сыймаймын.
Бір сен үшін, осы жырды арнаймын
Бір сен үшін, дала гүлін жыйнаймын
Бірақ та, бұл өмірде сүйген адам көп дейді
Көп болғанмен шын сүйгендері аз дейді.
Аққу болып, көктем болып, келші сен.
Жетімсіреген көлімді мен, жібітейін көктеменен.
Жүрегің сенің, жаралған тастан ба? алде муздан ба?
Көктем жібіте алмайтындай! сайтанан ба? алде.
Алде сен, менен басқаға жүрегіңді ұсынып пең
Қайтара алмай жүрегіңді, сол пенден сүйіппең!
Көнілімді суытты мына кыс кеп!
Анімде жаурады ғой! қызғанба енді!
Қызғанба енді! басқамен сөйлесемде.
Сенде сөйлес басқамен, қызғанба енді!
Мен жүрейін өзгемен сөйлесіп бір
Сүймесемде соған жырымды оқып берейін.
Ішімнен ешкімге жоқ десем де,
Басқа жүректі бакытты етпесем де!
Қайғырудан калай аман жүр деп тан қаламын!
Қасіретті жүрегім көп шексе дағы,
Кетер босаң! кет енді тоқтама сен.
Қарама артыңа, ойланба енді,
Кетер босаң, сүйген жүрегімді қоса ала кет!
Сені ойлап! мен дағы енді шаршамайын.
Кетер босаң, қайтып келме, ойламада, ұмыт мені!
Кездерді ұмыт! екеуміз көп қыдырған,
Кездерді ұмыт! екеуміз алаңсыз асыр салған
Өкпелеймін! сен мені кешірмеді деп
Бар айып менен болса да, кеш түсіндім
Шынымды айтсам! мен сені ешкімге қыймайды екем
Мая ау? қал жағдайымды білесің бе?
Білмейсің! бір келіп те сұрамадың,
Қай заманда өмір сүріп жатқанымды білемін ғой!
Тым болмаса звандапта білмедің сен!
Малім ғой! саған сырым менің,
Жыйырма жасымда, махаббатка жалынына өртендім мен!
Қаламыма алдымен сыя толтырам,
Саған мен жыр жазбас бұрын.
Ойласам, талай мен саған арнап өлен жазыппын
Жүректегі сезімімді жұбатамын деп, сайтанмен сырласыппын!
Мая ау? бүгінде сен жакын достан қалдың,
Өртенген сезімімді саған емес, агентегі айтым ғой бейтанысқа
Кеше мен махаббат моласын мас боп бардым!
Бардым дағы, фотаңды қолыма алдым!
Сұқтанып қараған көздеріңді көріп
Шыдамай, фотанды жыртымда тайып турдым.
Мая ау? ақын қайда сезімді жырлайтұғын,
Мендегі жүректі жұбататын.
Сен ақынсын ғой! қане өлен жазшы
Менің ғашықтық мұңым, болашаққа қалатындай
Бүгінде сенің сүйген жүрегің қармады
Қарамады, мен ғашық деп еске алмады.
Мая ау? сен білесің бе? шын сүйюді
Осылай еске алумен саналады
Мейлі ол осылай еске алмай жүре берсін,
Осылай жыр жазып жүрейін мұңайып мен.
Бастан ауып бара жатқан ақпанымда,
Ақ қар жауып тағдырымның көлеңкесін суытпасын.
Қазір түн! қыстың ұлыған мұңлы түні,
Отырмын ойға алып, жазбай өлең
Тереземнің алдында тұр бір елес,
Елес ай! адам болып келсең епті.
Ай қайран күндер! ғашық болған сатерім...
Нуртас Абилов Болатұлы
