Жетімдер үйінде, жылап мұңданып.
Жүр ғой! ане талай қазақ баласы!
Мөлдірейді, көздерінен жас ағады
Жаны таза, періштедей жылайды!
Мен көрдім, бір жетім отырғанын,
Үмітпен, қарайды аспанға, шатана
Қол созып, жетем деп сол аспанға
Жетпесе де қарайды үмітпен аспанға
Үмітті үзілсе де, тосады ғой асыға!
Анасы келмесе де, күтеді өзі жылап!
Жүрегі езілсе де, тосады ғой асыға
Жетім жалғыз қалғанын кім түсініпті.
Түсінбейді, көрмейді,кім біліпті.
Мен көрдім, екінші жетім күлгенін
Өтірік, сайык мазак боп, жургенін
Оңашада жылайды ғой! әтең олдағы
Мені неге, тастап кетті, қапасқа
Неге келмейді, алмайды бұл қапастан.
Мен өсем, ертен, өмірде адам боп!
Жүрмеймін! мына жалғанда надан боп!
Тастамаймын, өз баламды, қапасқа
Аламын! өзгенін баласын құшағыма!
Тастап кеткен мен өскен қапастан.
Үшіншісін көрдім де өзім бармадым
Шыдамады, жүрегім екеуін көргенде.
Осындай аналарға-ау қайран қалам
Жүрегі жаралған мұздан тастан ба?
Өз баласын қапасқа-ау? тастай ма?
Үшіншісіне бармады, мен көрінбедім
Қолыма қалам алдым, ақ парақпен
Өлен жаздым мен, болашақ аналарға
Жүрегің бос тастамандар өз балаңды
Ол да, азаматты ғой! бір қазақтың!
Нуртас Абилов Болатұлы
